Inhoudsopgave
A Schurft wordt veroorzaakt door een minuscule mijt, de Demodex canis, die te klein is om met het blote oog te zien. Bijna alle honden krijgen schurftmijten van hun moeder in de eerste levensdagen. Deze mijten worden als normaal beschouwd in de huidfauna wanneer ze in kleine aantallen voorkomen. Ze veroorzaken alleen ziekten wanneer een abnormaal immuunsysteem deze aantallen uit de hand laat lopen. Dit gebeurt vooral bijbij puppy's of volwassen honden met een lage immuniteit. Een hoge incidentie van scabiës bij bepaalde stammen suggereert dat sommige rashonden geboren worden met een aangeboren immuniteitsgevoeligheid. Met andere woorden, demodectische scabiës is genetisch bepaald. Het is daarom belangrijk om de kennel goed te beoordelen en te onderzoeken voordat je een rashond koopt.
Demodecische schurft komt voor in algemene en lokale vormen. De diagnose wordt gesteld door meerdere huidschilfers te verwijderen en naar de mijten te zoeken. Demodecische schurft is meestal gemakkelijk te vinden.
Gelokaliseerde schurft
Deze ziekte komt voor bij honden jonger dan 1 jaar. Het uiterlijk van de huid is vergelijkbaar met mycose. Het belangrijkste teken is haaruitval rond de oogleden, lippen en mondhoeken, en soms op de romp, poten en poten. Het proces ontwikkelt zich tot onregelmatige plekken van haaruitval met een diameter van ongeveer 2,5 cm. In sommige gevallen wordt de vacht rood, schilferig en geïnfecteerd.
Plaatselijke schurft gaat meestal spontaan over na zes tot acht weken, maar kan maandenlang veranderen. Als er meer dan vijf plekken zijn, kan de ziekte overgaan in de algemene vorm. Dit komt in ongeveer 10% van de gevallen voor.
Behandeling van schurft
De dierenarts moet een plaatselijke topische behandeling en speciale behandelbaden voorschrijven. Dit kan het verloop van de ziekte verkorten. De medicatie moet met een laagje op de vacht worden aangebracht om verharen te minimaliseren. Door de behandeling kan het gebied er de eerste twee of drie weken slechter uitzien.
Er is geen bewijs dat de behandeling van lokale schurft voorkomt dat de ziekte veralgemeend wordt. De hond moet na vier weken opnieuw onderzocht worden.
Algemene schurft
Honden met de gegeneraliseerde ziekte ontwikkelen gebieden met haaruitval op het hoofd, de poten en de romp. Deze plekken komen samen en vormen grote gebieden met haaruitval. De haarzakjes hechten zich aan de mijten en de schubben van de huid. De huid breekt af en vormt wonden, korsten, die een meer invaliderende ziekte vormen. Sommige gevallen zijn een voortzetting van lokale schurft; anderen ontwikkelenspontaan bij oudere honden.
Zie ook: Hoe maak je de oren van je puppy schoon?Wanneer gegeneraliseerde schurft zich ontwikkelt bij honden jonger dan 1 jaar, is de kans 30 tot 50 procent dat de puppy spontaan herstelt. Het is niet bekend of medische behandeling dit herstel versnelt.
Bij honden ouder dan 1 jaar is spontane genezing onwaarschijnlijk, maar de vooruitzichten op verbetering met medische behandeling zijn de laatste decennia enorm toegenomen. De meeste honden genezen met een intensieve behandeling. De meeste resterende gevallen kunnen onder controle worden gehouden als de verzorger bereid is om de nodige tijd en kosten te investeren.
Behandeling van gegeneraliseerde dermodische schurft
Gegeneraliseerde demodectische schurft moet onder voortdurend toezicht van een dierenarts worden behandeld. De behandeling bestaat uit het gebruik van shampoos en baden om de oppervlakkige schubben te verwijderen en de mijten te doden. Scheer of knip het haar op de aangetaste plekken om de toegang tot de huid te vergemakkelijken. In ernstigere gevallen zal de dierenarts de hond orale medicatie of injecties voorschrijven.
Speciale zorg voor demodectische schurft
Er is geen manier om te voorkomen dat de ziekte optreedt, maar er is wel wat te doen om te voorkomen dat de ziekte zich nog verder verspreidt. De verzorgers van honden met demodectische schurft moeten een aantal voorzorgsmaatregelen nemen zodat de ziekte niet meer dieren treft.
Castreer reuen en teven die de ziekte hebben om te voorkomen dat ze puppies baren die vatbaar zijn voor demodectische schurft;
2. Vermijd dekking met honden die de ziekte hebben;
Honden die als volwassen hond (vooral na de leeftijd van 5 jaar) demodectische schurft hebben, moeten grondig worden onderzocht op mogelijke andere ziekten bij het dier.
Rassen die het meeste last hebben van demodectische schurft
Sommige rassen vertonen de ziekte meer dan andere, waarschijnlijk als gevolg van onzorgvuldige kruisingen, zoals: Duitse Herder, Teckel, Pinscher, Engelse Bulldog, Franse Bulldog, Yorkshire, Cocker Spaniel, Boxer, Dalmatiër, Bull Terrier, Pit Bull, Shar Pei, Dobermann, Collie, Afghaanse Hond, Pointer en Mopshond.
